Hoe mooi ook zijn de teksten die hij schrijft. En wat een liefde blijkt daaruit. Hoe hij met zijn grote handschrift de hele achterkant van de postkaart vult met één enkele zin, die hij tot vier keer toe herhaalt: Elk ogenblik denk ik aan jou.
Het boek over de grote Turkse dichter Nâzım Hikmet waar ik het meeste van houd is Bu Şehir Güzelse Senin Yüzünden (Yapı Kredi Yayınları, 2012). Het werk is prachtig uitgegeven en bevat een keuze uit de brieven en vooral de postkaarten die Nâzım Hikmet schreef aan zijn laatste vrouw, Vera Tulyakova, die van Russische afkomst is.
Meestal schrijft of typt hij in het Russisch. Soms in het Turks. Of hij begint in het Russisch en gaat dan verder in het Turks. In de meeste gevallen vult de dichter de volledige achterkant van een postkaart. Met korte poëtische teksten gevolgd door zijn zwierige handtekening. Die bevat soms een bloem en een doorboord hart. Of de a in Nâzım is vervangen door een oog.
Hoe mooi zijn die brieven en postkaarten. Ze getuigen van een voorbije tijd. Onder het adres de naam van de stad waar Vera woont: Mockba. Voor alle duidelijkheid gevolgd door Moscou en U.R.S.S. Hij stuurt ze uit de hoofdsteden van de landen die toen met de Sovjet-Unie bevriend waren: Berlijn (Oost), Warschau of Praag. Maar ook uit Leningrad, Stockholm en uit heel wat Italiaanse steden zoals Rome, Bologna en Genova.
Hoe mooi ook zijn de teksten die hij schrijft. En wat een liefde blijkt daaruit. Hoe hij met zijn grote handschrift de hele achterkant van de postkaart vult met één enkele zin, die hij tot vier keer toe herhaalt: Elk ogenblik denk ik aan jou.
Her an seni düşünüyorum
Her an seni düşünüyorum
Her an seni düşünüyorum
Her an seni düşünüyorum
Nâzım Hikmet
JOHAN DE VOS / Binfikir.be