De verhalen beschrijven de pijn van het leven op de Anatolische hoogvlakte en doen denken aan die uit Mensenlandschappen van de grote Turkse dichter Nâzım Hikmet.
De foto van Burhan Sönmez op de achterkant van De onschuldigen, in het Turks Masumlar (2011), roept opnieuw mijn verblijf in Kadıköy en de ontmoeting met de Turkse auteur voor de geest. De dagelijkse wandeling tot aan de Ottomaanse moskee en het badhuis. De in het wild levende katten op de rotsen langs de zee en de grote loslopende Anatolische honden. Aan de overkant van het water het silhouet van de historische stad Istanbul. We zaten aan het ontbijt in een klein hotel aan de zee toen de schrijver binnenstapte voor een interview met mijn vriend Peter. We dronken thee en zongen samen türküler of Turkse volksliedjes net zoals in het boek.
De onschuldigen is een roman vol weemoed. Allerlei verhalen die zich situeren op de Haymanavlakte passeren de revue. Langzaam maar zeker worden de verbanden ertussen zichtbaar. Stuk voor stuk ondergaan eenzame figuren hun lot. Zoals Klauwgezichtvrouw van wie we maar verder in het boek te weten komen hoe ze aan haar naam kwam. Ze had namelijk geprobeerd om twee kinderen die de welpen van een berin hadden gekweld te beschermen. Soms draaien onschuldigen op voor de daders.
De verhalen beschrijven de pijn van het leven op de Anatolische hoogvlakte en doen denken aan die uit Mensenlandschappen van de grote Turkse dichter Nâzım Hikmet. In de roman worden de verhalen afgewisseld met de ontluikende liefde tussen een Koerdische jongeman en een jonge vrouw uit Iran, Feruzeh. De twee vinden elkaar in de verhalen die hij haar vertelt en in de poëzie. Waarbij de lotspagina of het willekeurig openslaan van een boek een grote rol speelt.