maandag, maart 18, 2024
Ana Sayfa Blog

Een gedetailleerd kijkje in de hobbytuinen van Nederland: 50 kg producten in 4 maanden

Hobbytuinen, een steeds groter wordende trend in Nederland leveren voldoende producten aan de eigenaren die ijverig voor hun tuinen zorgen.

Şerif Alan, die 29 jaar geleden naar Nederland kwam, raakte geïnteresseerd in de hobbytuinen. Alan begon zijn hobbytuin 20 jaar geleden in Houten, Utrecht. Zijn tuin kreeg in 2015 en 2016 twee prijzen achter elkaar als beste tuin van Nederland.

Alan verbouwt verschillende groenten en fruit in zijn tuin, van aardappel tot kool en van banaan tot aardbei. Alan zegt dat hij de meeste producten in vier maanden kweekt en ongeveer 50 kg groenten oogst.

Ik bezocht de tuin in het midden van de kashemel in Houten en luisterde naar het verhaal van Alan.

De pijn van het leven op de Anatolische hoogvlakte

0

De verhalen beschrijven de pijn van het leven op de Anatolische hoogvlakte en doen denken aan die uit Mensenlandschappen van de grote Turkse dichter Nâzım Hikmet.

De foto van Burhan Sönmez op de achterkant van De onschuldigen, in het Turks Masumlar (2011), roept opnieuw mijn verblijf in Kadıköy en de ontmoeting met de Turkse auteur voor de geest. De dagelijkse wandeling tot aan de Ottomaanse moskee en het badhuis. De in het wild levende katten op de rotsen langs de zee en de grote loslopende Anatolische honden. Aan de overkant van het water het silhouet van de historische stad Istanbul. We zaten aan het ontbijt in een klein hotel aan de zee toen de schrijver binnenstapte voor een interview met mijn vriend Peter. We dronken thee en zongen samen türküler of Turkse volksliedjes net zoals in het boek.

De onschuldigen is een roman vol weemoed. Allerlei verhalen die zich situeren op de Haymanavlakte passeren de revue. Langzaam maar zeker worden de verbanden ertussen zichtbaar. Stuk voor stuk ondergaan eenzame figuren hun lot. Zoals Klauwgezichtvrouw van wie we maar verder in het boek te weten komen hoe ze aan haar naam kwam. Ze had namelijk geprobeerd om twee kinderen die de welpen van een berin hadden gekweld te beschermen. Soms draaien onschuldigen op voor de daders.

De verhalen beschrijven de pijn van het leven op de Anatolische hoogvlakte en doen denken aan die uit Mensenlandschappen van de grote Turkse dichter Nâzım Hikmet. In de roman worden de verhalen afgewisseld met de ontluikende liefde tussen een Koerdische jongeman en een jonge vrouw uit Iran, Feruzeh. De twee vinden elkaar in de verhalen die hij haar vertelt en in de poëzie. Waarbij de lotspagina of het willekeurig openslaan van een boek een grote rol speelt.

Johan De Vos / Binfikir.be

Madonna met bontjas

0

Sinds geruime tijd kom ik via de omweg van de Turkse literatuur terug naar mijn oude liefde, die van de Duitse romantische schrijvers: Goethe, Hölderlin, Eichendorff. Ik zie namelijk steeds meer verband tussen beide vormen van literatuur. De maatschappelijke betrokkenheid, de band met de natuur, de liefde en de grote weemoed.

Toen ik onlangs voor het eerst hoorde over het bestaan van de roman Kürk Mantolu Madonna (1943) repte ik mij meteen naar het filiaal van de bibliotheek waar het boek te vinden was. We vertrokken immers naar onze caravan net onder het Veen en ik wilde het boek meenemen. Ik had immers gehoord over de weemoed die over het werk hangt en de mooie archaïsche taal waarin het geschreven is. Bovendien gaat het verhaal over een Turkse jongeman die in het begin van de jaren twintig door zijn vader naar Berlijn wordt gestuurd om er het fabriceren van zeep beter te leren kennen. Maar die in de plaats van de productie in zeep te doorgronden zich toelegt op de studie van de Duitse taal en literatuur en er zich verliest in de liefde voor een vrouw, een schilderes van Tsjechisch-Duitse afkomst.

Sinds geruime tijd kom ik via de omweg van de Turkse literatuur terug naar mijn oude liefde, die van de Duitse romantische schrijvers: Goethe, Hölderlin, Eichendorff. Ik zie namelijk steeds meer verband tussen beide vormen van literatuur. De maatschappelijke betrokkenheid, de band met de natuur, de liefde en de grote weemoed.

De Turkse auteur Sabahattin Ali schrijft met Madonna met bontjas een westerse roman. Met wat een fijnzinnigheid diept hij het zielenleven van het hoofdpersonage mijnheer Raif op! En wat een grote romantische liefde koestert deze man als jongeling voor de jongedame die zichzelf vereeuwigde in bontjas. Mijnheer Raif is stervende en vertrouwt aan de verteller een schrift toe waarin hij de reden toelicht van zijn jarenlange sombere afwezigheid voor zijn gezin en zijn medemens. Als jongeman kende mijnheer Raif een grote liefde, die slechts enkele maanden duurde. Kort na hun afscheid verneemt hij echter niets meer van de Madonna met bontjas. Tot hij tien jaar later in Ankara van een dame die is vergezeld van een jong meisje de ware toedracht van haar stilzwijgen verneemt …

JOHAN DE VOS / binfikir.be

‘Als deze stad mooi is, komt het door jou’

0

Hoe mooi ook zijn de teksten die hij schrijft. En wat een liefde blijkt daaruit. Hoe hij met zijn grote handschrift de hele achterkant van de postkaart vult met één enkele zin, die hij tot vier keer toe herhaalt: Elk ogenblik denk ik aan jou.

Het boek over de grote Turkse dichter Nâzım Hikmet waar ik het meeste van houd is Bu Şehir Güzelse Senin Yüzünden (Yapı Kredi Yayınları, 2012). Het werk is prachtig uitgegeven en bevat een keuze uit de brieven en vooral de postkaarten die Nâzım Hikmet schreef aan zijn laatste vrouw, Vera Tulyakova, die van Russische afkomst is.

Meestal schrijft of typt hij in het Russisch. Soms in het Turks. Of hij begint in het Russisch en gaat dan verder in het Turks. In de meeste gevallen vult de dichter de volledige achterkant van een postkaart. Met korte poëtische teksten gevolgd door zijn zwierige handtekening. Die bevat soms een bloem en een doorboord hart. Of de a in Nâzım is vervangen door een oog.

Hoe mooi zijn die brieven en postkaarten. Ze getuigen van een voorbije tijd. Onder het adres de naam van de stad waar Vera woont: Mockba. Voor alle duidelijkheid gevolgd door Moscou en U.R.S.S. Hij stuurt ze uit de hoofdsteden van de landen die toen met de Sovjet-Unie bevriend waren: Berlijn (Oost), Warschau of Praag. Maar ook uit Leningrad, Stockholm en uit heel wat Italiaanse steden zoals Rome, Bologna en Genova.

Hoe mooi ook zijn de teksten die hij schrijft. En wat een liefde blijkt daaruit. Hoe hij met zijn grote handschrift de hele achterkant van de postkaart vult met één enkele zin, die hij tot vier keer toe herhaalt: Elk ogenblik denk ik aan jou.

Her an seni düşünüyorum
Her an seni düşünüyorum
Her an seni düşünüyorum
Her an seni düşünüyorum

Nâzım Hikmet

JOHAN DE VOS / Binfikir.be

Hoe het COVID-19 vaccin het vertrouwen in de artsen doet wankelen

0

“Bij alle medische interventies is het vertrouwen in de behandelende geneesheer essentieel, en in geval van de vaccinatie tegen corona lijken we dit (deels) kwijtgeraakt te zijn. Hoe het zover is kunnen komen, dient na de pandemie te worden onderzocht.Dit is een belangrijke oefening want in de toekomst zal preventie nog centraler staan in de gezondheidszorg. De huidige pandemieperiode zal later mogelijks ervaren worden als een scharniermoment.”

In Nederland kost een student geneeskunde aan de overheid 3 maal zoveel als een student rechten of economie. Op basis van de officiële gegevens berekende een lezer dat een opleiding tot arts-specialist de belastingbetaler zelfs 250000 euro kost, en dit na aftrek van de studieleningen. Voor België is het niet eenvoudig om hieromtrent aan correcte cijfers te geraken maar vermoedelijk komen we op een hoger bedrag uit dan in onze buurland. Er zijn meerdere verklaringen hiervoor.

De studies geneeskunde zijn niet alleen duur , maar ook lang en intensief omdat het menselijk lichaam en de mogelijke ziektes waaraan het onderhevig is, complex zijn. Om die reden is de acceptatie van de expertise van de artsen binnen de bevolking hoog als het over hun gezondheid gaat en laten de patiënten zich doorgaans leiden door het therapievoorstel van de behandelende geneesheer. Centraal in de arts-patiënt relatie staat het vertrouwen waardoor de inhoud van het voorgeschreven pilletje of inspuiting zelden in vraag wordt gesteld. Er is een wederzijdse overtuiging dat dit gebeurt in het belang van de patiënt.

De coronapandemie en het ontwikkelingsproces van het vaccin lijken een bres geslagen te hebben in die sterke band tussen arts en patiënt. Er is meer wantrouwen naar de artsen toe en naar de inhoud van het spuitje, ook al heeft de arts gezegd dat het veilig is.

Dat de bevolking zich vragen stelt over het nut van het vaccin, effectiviteit van bescherming tegen Covid-19, eventuele bijwerkingen,.. is niet onverwacht. Wat nieuw is, is dat een aanzienlijk percentage zich niet laat overtuigen om zich te laten vaccineren en dat stelt ons als artsen voor uitdagingen.

De bezorgdheden zijn begrijpelijk en worden gevoed door de massale verspreiding van ‘fake news’ over de zogenaamde gevaren van het vaccin zoals de gezondheidsrisico’s op lange termijn, de snelheid van ontwikkeling, infertiliteit, overdreven beharing nadien,..We proberen de patiënten gerust te stellen door in een eenvoudige taal de complexe wetenschappelijke informatie zo begrijpelijk mogelijk over te brengen, maar dat lijkt niet te volstaan.
We zijn niet in staat om de mensen te overtuigen door ze enkel te overdonderen met medische kennis, integendeel. Bij sommigen werkt dit eerder averechts. Voor ons artsen is het confronterend en frustrerend dat we na een lange en dure opleiding er niet in slagen om datgene te doen waarvoor we zijn klaargestoomd, namelijk het bestrijden van ziekte.

Bij alle medische interventies is het vertrouwen in de behandelende geneesheer essentieel, en in geval van de vaccinatie tegen corona lijken we dit (deels) kwijtgeraakt te zijn. Hoe het zover is kunnen komen, dient na de pandemie te worden onderzocht. Dit is een belangrijke oefening want in de toekomst zal preventie nog centraler staan in de gezondheidszorg. De huidige pandemieperiode zal later mogelijks ervaren worden als een scharniermoment.

In de tussentijd moeten we dringend methodieken ontwikkelen om toch door te dringen tot het doelpubliek. Boos worden op de patiënt die onze boodschap (moedwillig ?) niet lijkt te begrijpen is geen optie. We moeten in de eerste instantie onze handelswijze in vraag durven te stellen en proberen anders en beter te doen. Omdat wantrouwen tegenover de vaccinaties bij de sommige gemeenschappen met migratieroots nog meer uitgesproken is, zijn er ook meer gerichte inspanningen vereist. De wekelijkse webinars en communicaties via sociale media in het Turks die Burgerplicht doet, moeten in die context worden begrepen. Het is geen eenvoudige uitdaging, maar wel ene die we met veel plezier aangaan.

We zijn ons er immers van bewust dat de dure investering in onze opleiding ook verantwoordelijkheden en maatschappelijke plichten met zich meebrengt.

Ercan Çeşmeli / Binfikir.be

Zo ver weg, zo dichtbij…

0

“… Na twaalf jaar in Turkije te hebben gewoond, beken ik dat ik me een vreemde voel in mijn eigen land en dat ik de identiteitsspanningen van de Turken in België (of moet ik zeggen Belgen van Turkse afkomst) beter kan begrijpen. In alle oprechtheid bevestig ik dat Turkije een land is dat door zijn geschiedenis, zijn geografie, zijn cultuur, van ongeëvenaarde schoonheid is…. en toch, hier zijn we weer, in de troosteloosheid van deze Brusselse herfst , gedomineerd door de covid. Waarom? …. Heb je het antwoord?”

Ik weet het nog. Het was dertig jaar geleden, eind jaren tachtig, begin jaren negentig. In die tijd werd er veel gesproken over de val van de Berlijnse Muur en het nieuwe tijdperk van verzoening dat we na de ineenstorting van het communistische blok zouden ingaan. Twee films van de Duitse regisseur Wim Wenders hadden naam gemaakt, de ene de Wings of Desire, de andere, die het vervolg was, Si loin, si proche, of in de Engelse versie Faraway, zo dichtbij. Ik ga niet in op het verhaal, maar het waren engelen die, uit liefde voor gewone stervelingen, hun hemelse status opgaven om stervelingen te worden en zich te mengen in het dagelijks leven.

Nu ik gevraagd word om mijn ervaringen met het leven in Turkije met mijn lezers te delen, is het vreemd genoeg niet de Turkse taal of het Frans dat me te binnen schiet, maar deze titel in het Engels, waarvan de paradoxale uitspraak mijn gevoelens over Turkije het meest adequaat overbrengt. Is dit een teken van de culturele dominantie die wij allen, Turken of Belgen, op wereldschaal ervaren of is het te wijten aan het gebrek aan beknoptheid van de Fransen, die alles op een omweg en perifere manier zeggen? Maar wat maakt het toch uit…. Tot nu toe, zo dichtbij, Faraway, zo dichtbij… Ik denk dat de titel vertaald werd in Uzak ama yakın (ver maar dichtbij) ook al leek ne kadar uzak o kadar yakın (hoe verder hoe dichterbij ) meer gepast…

Dit gevoel van afstand tot wat het dichtst bij ons staat, van nabijheid tot een ver weg, een elders geleefd of gefantaseerd leven is een van de terugkerende thema’s van de literatuur en de poëzie. Bovendien heb ik bij het aftappen van het internet niet lang gewacht om deze verzen van Nazim Hikmet tegen te komen: Ne kadar kötüdür sana an kadar yakın, bir asır kadar uzak …1 Hoe pijnlijk is het dat ze als een moment dicht bij je is en als een eeuw ver weg.

Termen die dit gevoel van ballingschap uitdrukken, van nabijheid tot wat ver weg is en afstand tot wat dichtbij is, bestaan in de meeste talen. In het Frans zal het nostalgie zijn, dat wil zeggen etymologische pijn van de terugkeer, in het Turks sıla…. is het ook dit gevoel van gebrek aan eigen land dat geboorte gaf aan de Fado, het melancholische Portugese lied dat de nostalgie van zeelieden die lange maanden op zee hebben doorgebracht uitdrukt…

Dus, Turkije, zo ver weg en zo dichtbij, zo vertrouwd en toch zo anders… Ik denk dat dit de paradox is waarin mijn ervaring van het leven in Turkije zich concentreert, in Ankara om precies te zijn, waar ik de kans had om les te geven aan de Franse afdeling van de Hacettepe-universiteit.

Wat Turkije betreft, heb ik het gevoel dat het te weinig bekend is, of beter gezegd dat België (Europa) en Turkije twee werelden zijn die weinig van elkaar weten, die elkaar in het beste geval negeren en die helaas vaak tegen elkaar ingaan. Ik heb dit zelfs opgemerkt op mijn werkplek, die per definitie open moet staan voor de westerse cultuur… Omgekeerd heeft Turkije de laatste jaren geleden onder een zeer negatief imago dat contacten en kennis van de werkelijke situatie in het land verhindert… Toen ik bij mijn terugkeer in België zei dat ik in Turkije werkte, leken de mensen zich zorgen om me te maken en stelden ze me verrassende vragen zoals: “gaat het daar goed? Heb je problemen? “Nee, bedankt voor mij, alles is in orde. Hoe kon ik hen uitleggen dat het leven daar, voor de meeste mensen, zijn normale gang ging, dat in de straten van mijn buurt vrouwen zich vrijelijk konden bewegen zonder sluiers, dat jongeren aan tafels in cafés zaten, dat zij hun dagdagelijkse gang gaan, werken, studeren, sporten…

Nee, ook al is niet alles rozengeur en maneschijn, Turkije is niet deze dictatoriale hel die de westerse media ons proberen te verkopen.

Omgekeerd weet ik niet in hoeverre Europa en het Westen nog steeds deze imperialistische mogendheden zijn zoals die door bepaalde ideologieën in Turkije worden gepresenteerd… Persoonlijk denk ik dat de onwetendheid die we over elkaar hebben, ten goede komt aan degenen die ons willen scheiden, als een garantie dat onze oppositie hun macht zal versterken. Naar mijn mening worden alle mannen, ongeacht de cultuur waartoe ze behoren, geconfronteerd met dezelfde grote problemen: het verdienen van de kost, vragen over afkomst, afstamming, dood en het hiernamaals. Wat anders is, zijn de antwoorden die culturen geven op deze fundamentele vragen, en niets is volgens mij zo verrijkend als het ontdekken van een nieuw antwoord, nieuw in de cultuur van herkomst, op deze gemeenschappelijke problemen van de mensheid… Dicht bij de gestelde vragen, verschillend wat betreft de voorgestelde antwoorden.

Eerlijk gezegd, en ik zeg dit niet om mijn Turkse vrienden te plezieren, maar persoonlijk zou ik, als ik in Turkije was geboren, nooit in België zijn komen wonen. Allereerst licht, ruimte, geografie zelf, alles heeft een andere energie, een trilling waar onze regenachtige luchten vreemd aan zijn. Eerlijk gezegd lijkt dat België saai en smal in vergelijking met de uitgestrekte, ondergelopen ruimtes van Centraal-Anatolië. Aan deze energie die de geografie ons geeft, beantwoordt in Turkije een menselijke warmte, een opvatting van vriendschap, van delen, die ik hier moeilijk kan vinden. Waar in België de kleinste stap wordt ingekaderd door regels, is het in Turkije improviseren… Voor een autoprobleem gaan we dezelfde dag nog naar de sanayi handelaars, terwijl we in België weken van tevoren een afspraak moeten maken. Voor elk probleem in het huis vinden we altijd een meester, een loodgieter.

Aan de ene kant is het leven in Turkije makkelijker en als u mij de uitdrukking toestaat “we maken ons minder zorgen” voor alledaagse problemen… Er is een soort optimistisch fatalisme (“aman abi boş ver, hallederiz4”) en een goed humeur, alsof de mensen ervan overtuigd zijn dat ze er samen in zouden slagen alle problemen op te lossen en dat zelfs als we ze niet oplossen, we samen op de juiste plaats zouden belanden en het leven gewoon zou verder gaan. In verband met de covid pandemie vertelde een vriend van mij van de sportafdeling van Hacettepe, hoe de Turkse familiecultuur een effectief wapen is, met haar bijzondere aandacht voor huiselijke netheid en ook met solidariteit met de vorige generaties.

Natuurlijk zal de economische realiteit in strijd zijn met mijn enthousiasme. De salarissen die de meeste Turken verdienen stellen hen nauwelijks in staat om te leven en staan hen in ieder geval niet of niet meer toe om naar het buitenland te reizen. Ook in Turkije is het gewicht van de hiërarchie naar mijn mening groter dan in België. In politieke debatprogramma’s bijvoorbeeld, als u geen professor en arts bent, heeft u geen inspraak. Evenzo, zoals mijn Turkse vrienden zelf met humor en ironie onthulden, zal een Turk nooit zeggen dat hij het niet weet, hij zal een expert zijn op alle gebieden en in alle vragen. Ik moet zeggen dat de nadruk op hiërarchie vaak op mij heeft gewogen gedurende de twaalf jaar die ik in Ankara heb doorgebracht. Is men niet respectabel, ongeacht de titel of de maatschappelijke positie die men heeft? Naar mijn mening, en op basis van wat ik heb gezien, oefent in Turkije degene die de kracht heeft het met minder terughoudendheid uit dan in onze westerse landen. Dit geldt ook in het verkeer, waar het niet goed is om een voetganger of fietser te zijn. Maar misschien is de machtsbalans hier wel hetzelfde en is het Westen gewoonweg hypocrieter?

Zo ver weg en zo dichtbij… Na twaalf jaar in Turkije te hebben gewoond, beken ik dat ik me een vreemde voel in mijn eigen land en dat ik de identiteitsspanningen van de Turken in België (of moet ik zeggen Belgen van Turkse afkomst) beter kan begrijpen. In alle oprechtheid bevestig ik dat Turkije een land is dat door zijn geschiedenis, zijn geografie, zijn cultuur, van ongeëvenaarde schoonheid is…. en toch, hier zijn we weer, in de troosteloosheid van deze Brusselse herfst , gedomineerd door de covid. Waarom? …. Heb je het antwoord?

Pıerre Bastin / Binfikir.be